امنیت سایبری دفاعی
امنیت سایبری دفاعی شامل راهبردها و روشهای مختلفی است که برای حفاظت از سیستمهای اطلاعاتی از طریق پیشبینی، شناسایی و پاسخ به تهدیدات طراحی شدهاند. این راهنمای جامع اقدامات دفاعی را از طریق هوش تهدید، عملیات امنیتی، شناسایی تهدید، دفاع فعال و مدیریت دسترسی فعال بررسی میکند.
هوش تهدید
هوش تهدید برای پیشبینی و درک تهدیدات احتمالی سایبری بسیار مهم است. این امر شامل جمعآوری، پردازش و تحلیل دادههای مربوط به تهدیدات و بازیگران تهدید جهت بهبود تصمیمگیری و استراتژیهای دفاعی است.
روشهای جمعآوری داده تهدید
هوش تهدید موثر با جمعآوری دقیق دادههای تهدید آغاز میشود. روشها شامل اطلاعات منبع باز (OSINT)، خوراکهای هوش تهدید تجاری و لاگهای داخلی هستند. این منابع نقاط داده ارزشمندی برای شناسایی تهدید ارائه میدهند و پایهای برای تحلیل عمیقتر فراهم میکنند.
تحلیل و پردازش تهدید
تحلیل و پردازش دادههای تهدید شامل بررسی دادههای جمعآوری شده بهمنظور استخراج بینشهای قابل اقدام است. تکنیکهایی مانند تحلیل همبستگی، تشخیص الگو و یادگیری ماشین برای شناسایی تهدیدات و پیشبینی بردارهای حمله احتمالی استفاده میشود.
هوش تهدید استراتژیک
هوش تهدید استراتژیک بر تهدیدات سطح بالا و روندهایی که بر استراتژی یک سازمان تاثیر میگذارند تمرکز دارد. این نوع هوش بینشهایی درباره کمپینهای جهانی و تهدیدات سایبری ژئوپلیتیک ارائه میدهد و به برنامهریزی بلندمدت کمک میکند.
هوش تهدید تاکتیکی
هوش تهدید تاکتیکی اطلاعاتی درباره تکنیکها، تاکتیکها و روشهای عاملان تهدید (TTPs) ارائه میدهد. این نوع هوش به تیمهای امنیتی کمک میکند تا روشهای مهاجمان را درک کرده و دفاعیهای پیشگیرانه اجرا کنند.
هوش تهدید فنی
هوش تهدید فنی شامل دادهای در مورد شاخصهای ویژه نفوذ (IOCs) مثل آدرسهای IP، URLها و هش فایلها است. این امر اجازه میدهد تا با بهروزرسانی سیستمهای امنیتی با جدیدترین امضاهای تهدید، به سرعت به تهدیدات شناختهشده پاسخ داده شود.
اشتراکگذاری هوش تهدید
اشتراکگذاری هوش تهدید توانمندیهای دفاعی یک سازمان را با قرار دادن آنها در معرض گستره وسیعتری از دادههای تهدید افزایش میدهد. پلتفرمهایی مانند ISACs و CERTs این تبادل را تسهیل کرده و دفاع تعاملی را ترویج میکنند.
عملیات امنیتی و پاسخ به حوادث
حفظ یک وضعیت امنیتی مستحکم نیازمند عملیات امنیتی ساختیافته و مکانیزمهای پاسخ به حوادث موثر است.
ساختار مرکز عملیات امنیتی (SOC)
SOC به عنوان مرکز عملیات دفاعی یک سازمان عمل میکند و به ساختار روشن و کارکنان ماهر نیاز دارد. SOCها مسئول نظارت، شناسایی و پاسخ به تهدیدات بهصورت بلادرنگ هستند.
نظارت و شناسایی
نظارت مداوم از طریق ابزارهایی مانند سیستمهای SIEM و راهحلهای EDR برای شناسایی تهدیدات بهصورت بلادرنگ ضروری است. تکنیکهای پیشرفته، از جمله تحلیل رفتاری و شناسایی غیرعادی، به شناسایی سریع تهدیدات احتمالی کمک میکنند.
شناسایی و تشدید حوادث
شناسایی و تشدید حوادث شامل اعتبارسنجی هشدارها، ارزیابی تأثیرات و تشدید آنها بر اساس طرح پاسخ به حادثه است. شناسایی دقیق و سریع، پاسخهای سریعتر را امکانپذیر میکند و خسارت را به حداقل میرساند.
مهار و تحلیل حادثه
هنگامی که تایید شد حادثهای رخ داده، اقدامات مهار برای محدود کردن تأثیر آن اجرا میشود. تحلیل دقیقی نیز پیگیری میشود که شامل تحقیقات جنایی برای تعیین علل ریشهای و اصلاح دفاعیها میباشد.
بازیابی و بازسازی سیستم
بازیابی شامل بازگرداندن سیستمهای آسیبدیده به عملیات عادی پس از یک حادثه میباشد. این فاز تضمین سلامت دادهها و در دسترس بودن سیستم است و اغلب بر پشتیبانگیری و استراتژیهای تکرارپذیری تکیه دارد.
بررسی پس از حادثه و بهبود مستمر
بهبود و بررسی مراحل حیاتی پس از حادثه هستند. تحلیلهای پس از مرگ به شناسایی نقاط ضعف در فرآیندهای موجود کمک کرده و امکان بهبود آنها را برای جلوگیری از وقوع حوادث آینده فراهم میکند.
ارتباط و همکاری
ارتباط موثر درون و بیرون تیم امنیتی حیاتی است. این شامل هماهنگی با ذینفعان، حفظ شفافیت و همکاری با شرکای خارجی و نهادهای اجرایی قانونی در صورت لزوم است.
شناسایی تهدید
شناسایی تهدید بهطور فعال به جستجوی تهدیداتی میپردازد که از روشهای امنیتی سنتی فرار کردهاند. این فعالیت شامل شناسایی فعالیتها یا رفتارهای غیرعادی در یک شبکه است.
روشهای شکار تهدید
روشهای شکار تهدید اغلب از یک فرایند حلقهای پیروی میکنند: تدوین فرضیههایی بر اساس هوش تهدید، جستجوی فعالیتهای غیرعادی، و بهبود استراتژیها بر اساس یافتهها.
منابع داده برای شکار
شکارچیان تهدید به منابع داده متنوعی، از جمله لاگهای ترافیک شبکه، تلمتری نقطه انتهایی و خوراکهای هوش تهدید متکی هستند. این منابع داده به ترسیم تصویر جامعتری از تهدیدات احتمالی کمک میکنند.
ابزارهای شکار تهدید
ابزارهایی مانند پلتفرمهای EDR و سیستمهای SIEM نقش مهمی در شکار تهدید بازی میکنند و توانمندیهای لازم برای تحلیل، شناسایی و مدیریت تهدیدات بهصورت بلادرنگ را ارائه میدهند.
بهبود مستمر
بهبود مستمر در شکار تهدید شامل ارزیابی اثربخشی از طریق معیارها و بهروزرسانی پیوسته استراتژیها برای سازگاری با تهدیدات نوظهور و محیطهای در حال تغییر است.
دفاع فعال
دفاع فعال شامل راهبردها و تکنیکهایی است که برای پیشنگری و بازدارندگی از مهاجمان از پیش طراحی شدهاند.
فناوریهای فریبدهنده
فناوریهای فریبدهنده، مانند هانیپاتها، مهاجمان را فریب میدهند تا با داراییهای فریبزا درگیر شوند، به مدافعان اجازه میدهند تا تهدیدات را مشاهده، تحلیل و خنثی کنند بدون اینکه سیستمهای حیاتی به خطر بیفتند.
دفاع متحرک هدف (MTD)
تکنیکهای MTD شامل تغییر پیوسته سطوح حمله برای پیچیدهسازی اقدامات حریف است. این موضوع شامل چرخش آدرسهای IP، تغییر موقعیت نودهای شبکه یا تغییر تنظیمات سیستم بهشکل پویا میشود.
سختسازی تهدید-محور پویا
سختسازی پویا شامل پیادهسازی تدابیر امنیتی بر اساس چشمانداز فعلی تهدیدات است. این رویکرد دفاعها را سریعاً برای کاهش تهدیدات خاص سازگار میکند.
اقدامات ضدخودکار
اتوماسیون در دفاع فعال امکان پاسخهای سریع به تهدیدات شناساییشده را فراهم میکند و تدابیر مقابله مانند قرنطینه کردن نقاط انتهایی آلوده یا مسدود کردن ترافیک مخرب بهصورت بلادرنگ اعمال میشود.
تعامل با مخالفان
تعامل به ارتباط با مهاجمان برای جمعآوری اطلاعات و اخلال در ابزارها و روشهای حمله آنها اشاره دارد. اغلب شامل محیطهای کنترلشدهای است که در آنها مهاجمان میتوانند بدون خطر برای داراییهای واقعی مشاهده شوند.
شبیهسازی تهدید و جنگبازی
شبیهسازی تهدید و جنگبازی حملات واقعی را برای آزمایش و بهبود دفاعها شبیهسازی میکنند. این تمرینها به شناسایی ضعفها و آموزش تیمهای امنیتی در پاسخ به حوادث تحت شرایط کنترلشده کمک میکنند.
مدیریت دسترسی پیشگیرانه
مدیریت دسترسی پیشگیرانه خطرات امنیتی را با کنترل و نظارت بر دسترسی کاربران به منابع سازمانی کاهش میدهد.
اجرای کمترین فضای امتیاز
اصل کمترین فضای امتیاز اطمینان حاصل میکند که کاربران تنها دسترسیهای مورد نیاز برای انجام وظایف خود را دارند و از این طریق خسارات احتمالی از حسابهای به خطر افتاده محدود میشود.
دسترسی بهموقع (JIT)
دسترسی JIT امتیازات به طور موقت فراهم میکند و فرصت سوءاستفاده را کاهش میدهد. این رویکرد با اعطای دسترسی تنها در صورت نیاز و برداشتن آن بلافاصله پس از استفاده، میزان بهرهمندی را به حداقل میرساند.